Με μεγάλη συγκίνηση και νοσταλγία αναδημοσιεύω το άρθρο που δημοσίευσε ο ιστότοπος https://www.e-storieskritis.gr/ και αναφέρεται στο αγαπημένο μας γεφύρι .
Επειδή από το το γεφύρι αυτό έχω πολλές παιδικές αναμνήσεις και πως θα γινόταν αλλιώς , αφού το τελευταίο σπίτι στην Αλφά είναι το πατρικό μου , 100 μέτρα από το γεφύρι έχουμε ένα εύφορο χωράφι και περνώντας το γεφύρι λίγο πριν το Καλλέργο έχει η μάνα μου ένα χωράφι με ελιές από το πατέρα της.
Χιλιάδες φορές το έχω διανύσει με τα πόδια και άλλες τόσες φορές το έχω περάσει καβάλα στ άλογο.
Αρκετές Κυριακές πηγαίναμε με κοπέλια του χωριού για εκδρομές , για να κυνήγι , για χαρούπια , για ελιές , για να μαζέψουμε φασκομηλιά , ρίγανη , θρούμπη .
Τα καλοκαίρια φορές πηγαίναμε να στήσουμε ξόβεργες ( ήταν μια καλή δικαιολογία να καπνίσουμε κρυφά )
Άλλες φορές να πηγαίναμε να ”κλέψουμε ” πορτοκάλια , μανταρίνια , μούσμουλα , μπουρνέλες από τα γύρω περβόλια ή μποστάνια
Πόσες φορές ξεδιψάσαμε , κολυμπήσαμε ή απλά ξαποστάσαμε στα τότε γάργαρα νερά του , άλλες τόσες φορές απλά καθόμασταν με το μεγάλο μου αδερφό να μιλάμε για τα όνειρά μας , με τα ξαδέρφια και με χωριανάκια .
Άλλες εποχές , όμορφα χρόνια και ξέγνοιαστη ζωή..
Έχουμε χαράξει στις πέτρες και στα γύρω δέντρα παιδικούς έρωτες και χιλιάδες αναμνήσεις
΄΄Ε τα παντέρμα τ’οτε σας τα χρόνια τα παλιά….να φερνα τα χρόνια πίσω..( εδώ ταιριάζει η μεγάλη επιτυχία του Γρηγόρη Σαμόλη ) το αφιερώνω σε όλα σας που έχετε όμορφες αναμνήσεις από τα παιδικά σας χρόνια…
Παραθέτω το άρθρο για το Το άγνωστο δίτοξο γεφύρι που ένωνε τους οικισμούς Καλλέργος και Αλφάς
Κατηφορίζοντας από τα τελευταία σπίτια προς τη ρεματιά στον μικρό οικισμό Καλλέργος ή Καλλέργω στο Μυλοπόταμο, συναντάμε ένα εντυπωσιακό, παλιό δίτοξο γεφύρι.
Η γέφυρα αυτή ένωνε κατά το παρελθόν τον Καλλέργο με το κοντινό χωριό Αλφά και επέτρεπε σε ανθρώπους και ζώα να κινούνται με άνεση πάνω από το ποτάμι για επικοινωνούν μεταξύ τους και να φθάνουν στα κοντινά χωριά.
Ακριβή χρόνο ανέγερσης του ωραίου αυτού γεφυριού δεν έχουμε ωστόσο από τον τρόπο κατασκευής του θα μπορούσαμε να εκτιμήσουμε πως κατασκευάστηκε την περίοδο της Κρητικής Πολιτείας (1898-1913), κατά την οποία άνθισε η δημιουργία τέτοιων γεφυρών.
Το χαρακτηριστικό της συγκεκριμένης γέφυρας είναι πως το ένα τόξο, το δεξί, είναι μεγαλύτερο από το αριστερό. Πάνω από αυτά διέρχεται στενός δρόμος, προσαρμοσμένος στις ανάγκες της εποχής, που οι άνθρωποι χρησιμοποιούσαν ζώα κι όχι αυτοκίνητα για τις μετακινήσεις τους.
Κάτω από το γεφύρι περνούσε παραπόταμος του Γεροποτάμου και κατέληγε στη θάλασσα. Σήμερα είναι βέβαια ξερός, όπως και τα περισσότερα ποτάμια στην Κρήτη.
Γύρω από το γεφύρι είχαν αναπτυχθεί περβόλια και βέβαια πλούσια άγρια βλάστηση με θεόρατα πλατάνια. Μόνο τα δέντρα έχουν επιβιώσει καθώς λιγόστεψαν οι άνθρωποι που ζουν στην περιοχή και πλέον τίποτα δεν καλλιεργείται, όπως παλιά.
Η θέση όπου βρίσκεται το γεφύρι ονομάζεται Δάφνη, προφανώς εξαιτίας του ομώνυμου φυτού που κάποτε υπήρχε σε αφθονία σε αυτόν τον όμορφο τόπο.
Αξιοσημείωτο πάντως είναι το γεγονός πως παρά το πέρασμα τόσων πολλών δεκαετών από το κτίσιμο του δεν έχει μετακινηθεί ούτε μια πέτρα του και παραμένει γερό και δυνατό όπως όταν πρωτοκτίστηκε. Σε αντίθεση με τα γεφύρια του σήμερα που εύκολα καταρρέουν και καταστρέφονται με την πρώτη θεομηνία ή και χωρίς κανένα απολύτως λόγο, απλά λόγω κακοτεχνιών.
Επιμέλεια άρθρου
Βασίλης Μουντάκης
Αλφά Μυλοποτάμου Ρέθυμνο Κρήτης
