Αν ζούσαμε σε έναν κόσμο όπου η υγεία ήταν δικαίωμα και όχι εμπόρευμα, ίσως δεν
θα έπρεπε να γράψω αυτό το άρθρο. Όμως, δυστυχώς, ζούμε σε μια εποχή όπου το
χρήμα κυβερνά και οι ασφάλειες υγείας, αυτοί οι υποτιθέμενοι προστάτες της υγείας
μας, έχουν μετατραπεί σε αδίστακτους εκμεταλλευτές.
Η πρόσφατη αύξηση των ασφαλίστρων υγείας φτάνει σε επίπεδα που θυμίζουν
πλιάτσικο.
Οι εταιρείες δικαιολογούνται επικαλούμενες τα αυξημένα κόστη της
υγειονομικής περίθαλψης εξαιτίας των υπερβολικών χρεώσεων των ιδιωτικών
νοσοκομείων καθώς και τις επιπτώσεις της πανδημίας.
Ναι, αυτά είναι αληθινά και σημαντικά ζητήματα. Αλλά ας δούμε λίγο πιο
προσεκτικά: Πόσο από αυτά τα χρήματα καταλήγουν πραγματικά να βελτιώνουν τις
υπηρεσίες υγείας και πόσο απλά προστίθενται στα ήδη τεράστια κέρδη των
ασφαλιστικών εταιρειών;
Ας είμαστε ειλικρινείς: Οι ασφαλιστικές εταιρείες δεν είναι φιλανθρωπικά ιδρύματα.
Είναι επιχειρήσεις και, όπως κάθε άλλη επιχείρηση, ο στόχος τους είναι το κέρδος.
Αλλά όταν το κέρδος τους αυξάνεται εις βάρος της υγείας και της ευημερίας των
ασφαλισμένων, τότε τίθεται ένα πολύ σοβαρό ηθικό ζήτημα.
Πολλοί άνθρωποι βρίσκονται σε μια κατάσταση όπου πρέπει να επιλέξουν μεταξύ της
πληρωμής των ασφαλίστρων και της κάλυψης των βασικών τους αναγκών. Αλλά οι
εταιρείες φαίνεται να αδιαφορούν.
Γιατί να τους νοιάζει, όταν μπορούν νόμιμα να
αυξάνουν τα ασφάλιστρα όποτε θέλουν;
Και το κράτος; Το κράτος στέκεται ως θεατής σε αυτό το δράμα. Ναι, οι αυξήσεις
μπορεί να είναι νόμιμες, αλλά πού είναι η κρατική παρέμβαση για να προστατεύσει
τους πολίτες της από αυτή την αδικία; Οι κυβερνήσεις δείχνουν συχνά να
συνεργάζονται περισσότερο με τις μεγάλες εταιρείες παρά με τους απλούς ανθρώπους
που τις εξέλεξαν.
Η ηθική διάσταση αυτής της κατάστασης είναι σαφής: Όταν οι άνθρωποι αδυνατούν
να καλύψουν τις ιατρικές τους ανάγκες λόγω υπερβολικών ασφαλίστρων, τότε μιλάμε
για μια κοινωνική αδικία. Οι εταιρείες αυτές μπορεί να λειτουργούν μέσα στα όρια
του νόμου, αλλά σίγουρα λειτουργούν εκτός των ορίων της ηθικής.
Οι λύσεις υπάρχουν.
Μπορεί το κράτος να επιβάλλει αυστηρότερους κανονισμούς για
τις αυξήσεις των ασφαλίστρων και να υποχρεώσει τις ασφαλιστικές εταιρείες να είναι
πιο διαφανείς σχετικά με τα κόστη τους. Μπορεί επίσης να παρέχει καλύτερες
δημόσιες υγειονομικές υπηρεσίες, μειώνοντας την ανάγκη για ιδιωτική ασφάλιση.
Αλλά, μέχρι τότε, οι πολίτες θα συνεχίσουν να είναι τα θύματα αυτού του αδηφάγου
συστήματος.
Και η ερώτηση παραμένει: Νόμιμες ναι, αλλά ηθικές; Ας σκεφτούμε λίγο πριν
απαντήσουμε.
Αλέξανδρος Βοργίας